"O günün gecesi, günüzünden de güzel geçti. Şehre çok geç döndüm. Eve yaklaştığım zaman saat on'u çaldı. Yolum, o saatte pek ıssız olan kanal boyundan geçiyordu. Evim şehrin en tenha köşesindedir. Hem yürüyor, hem şarkı söylüyordum. Neşeli olduğum zamanlar, sevincini paylaşacak dostu, ahbabı olmayan kimsesiz her mutlu insan gibi ben de mutlaka birşeyler mırıldanırdım. Tam o sırada başıma hiç beklemediğim bir serüven geldi." Dostoyevski - Beyaz Geceler - Sayfa 11
Hiç eskimeyecek olanlara...
Kayıtlar
